Na história do Universo nunca houve – nem haverá – traição maior. A criatura que representava a mais magnificente obra de seu Criador ressentiu-se de que sua glória era apenas emprestada, de que o papel que lhe estava destinado era o de tão somente refletir a infinita majestade do Deus que lhe deu o fôlego da vida. Dessa maneira, nasceu no coração de Lúcifer – e, em última análise, no recém-criado universo moral – o desprezível impulso da rebelião. Esse impulso originou a insurreição angélica que foi a mais terrível sedição na história em todos os tempos.
Uma questão preliminar
Por mais importante e original que tenha sido essa rebelião angélica, as Escrituras não incluem um registro específico do evento. No Antigo Testamento, Satanás aparece pela primeira vez no relato da queda de Adão (Gn 3). Ali, no entanto, ele já era o tentador caído que seduziu os primeiros seres humanos ao pecado. Dessa forma, já no início das Escrituras, a queda de Satanás é tratada como fato. Mas, por razões que não são esclarecidas em nenhum lugar, o próprio relato de sua queda está ausente nesse registro.
Ainda assim, o evento é lembrado duas vezes nos escritos dos profetas: por Isaías, em meio a uma inspirada diatribe contra a Babilônia (Is 14.11-23), e, mais tarde, por Ezequiel, quando ele repreende duramente o rei de Tiro (Ez 28.11-19). Essas duas passagens contam-nos a maior parte do que sabemos sobre a queda de Satanás.
Entretanto, aqui temos algumas dificuldades exegéticas. Em ambas as passagens, a menção da rebelião de Lúcifer aparece abruptamente num contexto que não trata, especificamente, de Satanás. Esse fato levou muitos estudiosos da Bíblia a rejeitar a idéia de que as passagens se referem a uma rebelião luciferiana e a insistir que elas focalizam exclusivamente os governantes humanos das nações pagãs às quais são dirigidas.
Apesar disso, é preferível entender que Isaías e Ezequiel propositalmente queriam levar os leitores para além dos crimes de reis humanos, guiando-os até a percepção do grande arquétipo do mal e da rebelião, o próprio Satanás. Essas passagens incluem descrições que, mesmo levando em conta a inclinação ao exagero por parte de governantes da Antiguidade, não poderiam ser atribuídas a qualquer ser humano. O emprego da primeira pessoa do singular (por exemplo: “Eu subirei...”; “exaltarei o meu trono...”; “me assentarei...”) em Isaías 14.13-14 refletiria um nível de ostentação indicativo de insanidade, caso fosse proferido por um mero ser humano, mesmo em se tratando de um dos monarcas pagãos babilônicos, que a si mesmos divinizavam. E qual rei de Tiro poderia ser descrito como “cheio de sabedoria e formosura... Perfeito... nos teus caminhos, desde o dia em que foste criado...” (Ez 28.12,15)?
Além disso, a Bíblia ensina explicitamente que a perversidade do mundo visível é influenciada e animada por um domínio povoado por espíritos caídos, invisíveis (Dn 10.12-13; Ef 6.12), e que, em sua campanha traiçoeira e condenável de frustrar os propósitos do Deus verdadeiro, esses espíritos maus são dirigidos por Satanás, o “deus deste século” (2 Co 4.4).
 |
Nos tempos primitivos da Terra após a queda, os rebeldes de Babel estavam determinados a construir “uma cidade e uma torre cujo tope chegue até aos céus” (Gn 11.4). |
É característico dos escritores bíblicos fazer a conexão entre o mundo visível e o invisível, e isso de forma tão abrupta que pega o leitor momentaneamente desprevenido. Quando Pedro expressou seu horror ante o pensamento da morte de Jesus, o Senhor lhe respondeu “Arreda, Satanás!” (Mt 16.23; cf. 4.8-10). De forma semelhante, repentinamente e sem aviso, o profeta Daniel pula de uma descrição profética sobre Antíoco Epifânio (Dn 11.3-35) para uma descrição similar do Anticristo dos tempos do fim (Dn 11.36-45). Antíoco, governante selêucida no período intertestamentário, precede o vilão maior que conturbará a terra nos últimos dias. Um salto abrupto e não-anunciado do mundo político ganancioso, auto-engrandecedor, visível, para o drama arquetípico que se desenrola num mundo invisível aos seres humanos – mas que, apesar de não ser visto, deu origem às atitudes denunciadas nessas passagens –, tal salto não está fora de lugar nas Escrituras.
Finalmente, por trás das conexões feitas nessas duas passagens pode muito bem estar um tema que freqüentemente retorna nas Escrituras. Nos tempos primitivos da Terra após a queda, os rebeldes de Babel estavam determinados a construir “uma cidade e uma torre” (Gn 11.4). A cidade era um centro de atividade comercial, enquanto a torre representava o ponto focal do culto pagão. Essa dupla caracterização do cosmo como expressão de egoísmo (o espírito ganancioso do comercialismo não-santificado) e de rebelião (a busca por ídolos) ressoa ao longo de toda a Palavra de Deus, chegando a um clímax em Apocalipse 17-18, onde anjos que se mantiveram fiéis a Deus anunciam a tão esperada e muito merecida destruição da Babilônia religiosa e comercial.
É instrutivo notar que enquanto todo o trecho de Ezequiel 26-28 repreende severamente a Tiro – o mais importante centro de comércio e de riqueza nos dias desse profeta – Isaías 14 denuncia Babilônia, que representa o centro da falsa religião ao longo de toda a Escritura. Talvez essa caracterização do cosmo caído como “cidade e torre” – tão importante naquilo que a Escritura afirma em relação ao mundo em rebelião contra Deus – ajude a explicar o salto dado pelos profetas nas passagens que consideramos. Quando contemplavam a cultura de seu tempo, que incorporava perfeitamente um elemento do cosmo caído, cada um deles se sentiu compelido pelo Espírito superintendente de Deus a focalizar a rebelião angélica dos tempos primitivos, a qual animava a rebelião humana que estavam denunciando.
Dessa forma, essas duas críticas severas, que identificam os espíritos perversos de cobiça inescrupulosa e rebelião espiritual, ajudam a explicar por que tais espíritos predominam tantas vezes ao longo da história humana. Os textos referidos, ao mesmo tempo, também antecipam a destruição profeticamente narrada em Apocalipse 17 e 18.
A linhagem de Satanás
De Isaías 14 e Ezequiel 28 emerge um quadro relativamente extenso de Satanás antes de sua rebelião.
 |
Lúcifer: essa palavra vem de uma raiz hebraica que significa “brilhar”, sendo usada unicamente como título para referir-se à estrela de maior brilho e cujo resplendor mais resiste ao nascimento do Sol. |
Sua pessoa: Ele foi o ser mais exaltado de toda a criação (Ez 28.13,15), a mais grandiosa das obras de Deus, um ser celestial radiante, que refletia da maneira mais perfeita o esplendor de seu Criador. Assim, ele apropriadamente era chamado de Lúcifer. Essa palavra vem de uma raiz hebraica que significa “brilhar”, sendo usada unicamente como título para referir-se à estrela de maior brilho e cujo resplendor mais resiste ao nascimento do Sol. O nome Lúcifer tornou-se amplamente usado como título para Satanás antes de sua rebelião porque é o equivalente latino dessa palavra. Na realidade, é difícil saber com certeza se o termo foi empregado com o sentido de nome próprio ou de expressão descritiva.
Seu lugar: Ezequiel afirmou que esse anjo exaltado estava “no Éden, jardim de Deus” (Ez 28.13). Aqui, a referência não é ao Éden terreno que Satanás invadiu para tentar a humanidade, mas à sala do trono em que Deus habita em absoluta majestade e perfeita pureza (veja Is 6; Ez 1). Ezequiel 28 também chama esse lugar de “monte santo de Deus”, onde Lúcifer andava “no brilho das pedras” (v. 14). Essas descrições não são apropriadas ao Éden terreno, mas adequadas à sala do trono de Deus, conforme representações em outros lugares da Escritura.
Sua posição: Satanás é denominado “querubim da guarda ungido” (Ez 28.14). Querubins representam a mais alta graduação da autoridade angélica, sendo seu papel guardar simbolicamente o trono de Deus (compare os querubins esculpidos flanqueando a arca da aliança – o trono de Javé – no Tabernáculo ou Templo, Êx 25.18-22; Hb 9.5; cf. Gn 3.24; Ez 10.1-22). Lúcifer foi ungido (consagrado) por sentença deliberada de Deus (Ez 28.14: “te estabeleci”) para a tarefa indizivelmente santa de guardar o trono do todo-glorioso Criador. Ele é descrito como sendo dotado de beleza inigualável, vestido de luz radiante, equipado com sabedoria e capacidade ilimitadas, mas também criado com o poder de tomar decisões morais reais. Portanto, a obrigação moral mais básica de Satanás era a de permanecer leal a Deus, de lembrar sempre que, independentemente de quão elevada fosse a sua posição, seu estado era o de um ser criado.
A queda de Satanás
Neste ponto, encontramo-nos diante de um dos mais profundos mistérios do universo moral, conforme revelado nas Escrituras: “Como é que o pecado entrou no universo?” Está claro que a entrada do pecado tem conexão com a rebelião de Satanás. Mas, como foi que o impulso perverso surgiu no coração de alguém criado por um Deus perfeitamente santo? Diante de tal enigma, temos de reconhecer que as coisas encobertas de fato pertencem a Deus; as reveladas, no entanto, pertencem a nós (Dt 29.29). E três dessas realidades claramente reveladas merecem ser enfatizadas:
Primeiro: a queda de Lúcifer foi resultado de sua insondável e pervertida determinação de usurpar a glória que pertence unicamente a Deus. Esse fato é explicitado em uma série de cinco afirmações que empregam verbos na primeira pessoa do singular, conforme registradas em Isaías 14.13-14. Nisto consiste a essência do pecado: o desejo e a determinação de viver como se a criatura fosse mais importante que o Criador.
 |
Lúcifer andava “no brilho das pedras” (Ez 28.14). Essa descrição refere-se à sala do trono de Deus, conforme representações em outros lugares da Escritura. |
Segundo: Satanás é inteira e exclusivamente responsável por sua escolha perversa. Nisso existe uma dimensão inescrutável. Alguns têm argumentado que Deus deve ter Sua parcela de responsabilidade por este (e todo outro) crime, porque, caso fosse de Seu desejo, poderia ter criado um mundo em que tal rebelião fosse impossível. Outros dizem que, se Deus tivesse criado um mundo em que apenas se pudesse fazer o que o seu Criador quisesse, nele não poderiam ser incluídos agentes morais feitos à imagem de Deus, dotados da capacidade de tomar decisões reais – e, conseqüentemente, de escolher adorar e amar a Deus. Há verdade nessa observação, mas também há mistério. O relato deixa claro que o orgulho fez com que Lúcifer caísse numa terrível armadilha (Is 14.13-14; Ez 28.17; cf. 1 Tm 3.6), mas nada explica como tal orgulho de perdição pode surgir no coração de uma criatura de Deus não caída e perfeita.
No entanto, não há mistério quanto ao fato de que Satanás é, totalmente e com justiça, responsável pelo seu crime. Ezequiel 28.15 afirma explicitamente que Lúcifer era perfeito desde o dia em que foi criado, “até que se achou iniqüidade em ti”. A culpabilidade moral é dele, e apenas dele. Na verdade, em toda sua extensão, a Bíblia afirma que Deus governa soberanamente o universo moral e controla todas as coisas – inclusive a maldade de homens e anjos – para que correspondam aos seus perfeitos propósitos. Mas ela também ensina que Deus não deve e não será responsabilizado por essa maldade, em qualquer sentido.
Finalmente, por causa de sua rebelião, Satanás tornou-se o arquiinimigo de Deus e de tudo o que é divino. Sua queda – bem como a dos espíritos que se uniram a ele – é irreversível; não há esperança de redenção. Satanás foi privado da comunhão com o Deus santo de forma final e irrecuperável. Para ser exato, Satanás ainda tem acesso à sala judicial do trono do Universo por causa de seu papel de acusador dos irmãos, papel este que lhe foi designado divinamente (Jó 1 e 2; Zc 3; Lc 22.31; Ap 12.10). Tal acesso, no entanto, é destituído da comunhão com Deus ou da Sua aceitação. Devido à sua traição, que foi a mais terrível na história do cosmo, Satanás e seus anjos somente podem esperar a condenação e a punição eternas (Mt 25.41). (Douglas Bookman ).
TRADUÇÃO EM GREGO:
Πτώση του Σατανά
Στην ιστορία του σύμπαντος δεν ήταν ποτέ - Δεν θα υπάρξει - πιο προδοσία. Το πλάσμα που αντιπροσώπευε το πιο υπέροχο έργο του Δημιουργού του δυσφορία που δόξα του είχε δανειστεί, μόνο ότι ο ρόλος αυτός προοριζόταν να αντικατοπτρίζουν τόσο μόνο την άπειρη μεγαλειότητα του Θεού που του έδωσε την ανάσα της ζωής. Έτσι, γεννήθηκε στην καρδιά του Εωσφόρου - και, τελικά, στις νεοσυσταθείσες ηθική σύμπαν - το επονείδιστου ώθηση της εξέγερσης. Αυτή η ώθηση που οδήγησαν στην εξέγερση που Αγγέλικα ήταν η πιο φοβερή ανατρεπτικές στην ιστορία όλων των εποχών.
Προκαταρκτικό ζήτημα
Ως σημαντικό και πρωτότυπο που έχει η αγγελική εξέγερση, οι Γραφές δεν περιλαμβάνουν ένα ειδικό αρχείο της εκδήλωσης. Στην Παλαιά Διαθήκη, ο Σατανάς εμφανίζεται για πρώτη φορά στο λογαριασμό του την πτώση του Αδάμ (Γεν. 3). Ali, ωστόσο, ήταν πειρασμός των νεκρών που αποπλάνησε το πρώτο άνθρωπο στην αμαρτία. Έτσι, κατά την έναρξη των Γραφών, η πτώση του Σατανά αντιμετωπίζεται ως γεγονός. Αλλά για λόγους που δεν έχουν διευκρινιστεί με οποιονδήποτε τρόπο, υπόψη του για την πτώση του λείπει από αυτό το ρεκόρ.
Ακόμα, η εκδήλωση στη μνήμη δύο φορές στα γραπτά των προφητών του Ησαΐα, στη μέση του μια εμπνευσμένη διαφωνία κατά της Βαβυλώνας (Ησαΐας 14.11-23), και αργότερα, από Ιεζεκιήλ, όταν rebukes σκληρά το βασιλιά της Tyrus ( ez 28,11-19). Αυτά τα δύο χωρία να μας πει περισσότερα από όσα γνωρίζουμε για την πτώση του Σατανά.
Ωστόσο, εδώ έχουμε κάποιες exegetical δυσκολίες. Και στις δύο περάσματα, τα λόγια της εξέγερσης του Εωσφόρου εμφανίζεται ξαφνικά σε ένα πλαίσιο που δεν ασχολείται ειδικά με τον Σατανά. Το γεγονός αυτό οδήγησε πολλούς μελετητές Βίβλων απορρίπτει την ιδέα ότι τα χωρία αναφέρονται σε Luciferian εξέγερση και επιμένουν ότι θα δοθεί έμφαση αποκλειστικά στην ανθρώπινη άρχοντες των εθνών στους οποίους απευθύνονται.
Παρ 'όλα αυτά, είναι καλύτερο να καταλάβει τι τον Ησαΐα και Ιεζεκιήλ επίτηδες ήθελε να πάρει τους αναγνώστες πέρα από τα εγκλήματα του ανθρώπου βασιλέων, καθοδηγώντας τους με την αντίληψη της μεγάλης αρχέτυπο του κακού και της εξέγερσης, ο ίδιος ο σατανάς. Αυτά τα αποσπάσματα περιλαμβάνουν περιγραφές, ακόμη και αν ληφθεί υπόψη η κλίση προς υπερβολή από την ηγεμόνες της αρχαιότητας, δεν θα μπορούσε να αποδοθεί σε κάθε ανθρώπινο ον. Η χρήση του πρώτου ενικού προσώπου (π.χ. "Θα ανεβείτε ...";" εκθειάζω θρόνο μου ...";" Κάθομαι ...") Ησαΐας 14,13-14 αντικατοπτρίζουν το επίπεδο των ενδεικτικών επίδειξη της παράνοιας εάν είχαν παραδοθεί από έναν απλό άνθρωπο, ακόμη και στην περίπτωση του ενός από τους ειδωλολάτρες βασιλέων Βαβυλώνας, που οι ίδιοι θεοποιημένα. Και τι βασιλιάς της Tyrus θα μπορούσε να περιγραφεί ως «γεμάτο σοφία και την ομορφιά ... Τέλεια ... σε τρόπους σου από την ημέρα που δημιουργήθηκαν ... "(Ιεζεκιήλ 28.12,15);
Επιπλέον, η Αγία Γραφή διδάσκει ρητά ότι η κακία του ορατού κόσμου επηρεάζεται και διευθύνεται από μια περιοχή κατοικείται από νεκρά πνεύματα, αόρατο (Δανιήλ 10,12-13, Eph 6:12) και ότι, κατά της ύπουλη εκστρατεία και κατακριτέο να ακυρώσουν τους στόχους της αληθινό Θεό, αυτά τα κακά πνεύματα με επικεφαλής τον Σατανά, το "θεό αυτού του κόσμου" (2 Κορινθίους 4.4).
Στην αρχαιότητα η Γη μετά την πτώση, καθορίστηκαν οι επαναστάτες της Βαβέλ να οικοδομήσουν «μια πόλη και έναν πύργο γαλέος οποίων φτάνει στους ουρανούς" (Γένεσις 11.4).
Είναι χαρακτηριστικό της βιβλικής συγγραφείς κάνουν τη σύνδεση μεταξύ των ορατά και αόρατα, και ότι έτσι απότομα που παίρνει τον αναγνώστη από τη φρουρά στιγμιαία. Όταν ο Πέτρος εξέφρασε τον αποτροπιασμό του για τη σκέψη του θανάτου του Ιησού, ο Κύριος του απάντησε, "Πάρτε πίσω μου, Σατανά!" (Ματθαίος 16:23, cf. 4,8-10). Ομοίως, ξαφνικά και χωρίς προειδοποίηση, ο προφήτης Δανιήλ άλματα από ένα προφητικό περιγραφή του Αντίοχος Επιφανής (Δανιήλ 11,3-35), για μια παρόμοια περιγραφή του Αντίχριστου των καιρών τέλος (Δανιήλ 11.36-45). Αντίοχος, των Σελευκιδών χάρακα intertestamental περίοδο, προηγείται το κακό περισσότερο από ό, τι διαταράσσει τη γη τις τελευταίες ημέρες. Μία έντονη ακμή και αιφνιδιαστικά την πολιτική άπληστοι, self-uplifting, ορατή από το αρχέτυπο δράμα που εκτυλίσσεται σε έναν κόσμο αόρατο στον άνθρωπο - αλλά, παρά το ότι δεν φαίνεται, που προκάλεσαν τις ενέργειες που καταγγέλλονται με αυτά τα αποσπάσματα -- αυτό το άλμα δεν έχει θέση στην Αγία Γραφή.
Τέλος, πίσω από τις συνδέσεις σε αυτά τα δύο χωρία μπορεί κάλλιστα να είναι ένα θέμα που επαναλαμβάνεται συχνά στις Γραφές. Στην αρχαιότητα η Γη μετά την πτώση, καθορίστηκαν οι επαναστάτες της Βαβέλ να οικοδομήσουν «μια πόλη και έναν πύργο» (Γεν. 11,4). Η πόλη ήταν το κέντρο της εμπορικής δραστηριότητας, ενώ ο πύργος αντιπροσώπευαν το σημείο εστίασης της ειδωλολατρική λατρεία. Αυτή η διπλή χαρακτηρισμός του σύμπαντος, ως έκφραση του εγωισμού (το πνεύμα της άπληστους ανίερη εμπορευματοποίηση) και εξέγερση (η αναζήτηση για είδωλα) είναι χαρακτηριστικό το Λόγο του Θεού, φτάνοντας στο αποκορύφωμά τους το Αποκάλυψη 17-18, όπου οι άγγελοι που παρέμειναν πιστοί στο Θεό ανακοινωθεί από καιρό αναμενόμενη και πολύ άξιζε καταστροφή της θρησκευτικής και εμπορική Βαβυλώνας.
Είναι χρήσιμο να σημειωθεί ότι, ενώ όλα τα λόγια του Ιεζεκιήλ 26-28 επίπληξη σοβαρά Σκοποβολή - το πιο σημαντικό κέντρο του εμπορίου και του πλούτου στην ημέρα του προφήτη - Ησαΐας 14 καταγγέλλοντας Βαβυλώνα, η οποία αποτελεί το κέντρο της ψευδούς θρησκείας σε όλη Γραφής . Ίσως αυτός ο χαρακτηρισμός του σύμπαντος πέσει ως την "πόλη και πύργος» - τόσο σημαντικό σε ό, τι Γραφή λέει για τον κόσμο σε εξέγερση ενάντια στο Θεό - να σας εξηγήσουν τη άλμα που έδωσε το προφήτες τα αποσπάσματα που έχουμε υπόψη. Όταν σχεδιάζουν την κουλτούρα της εποχής του, την πλήρη ενσωμάτωση ενός στοιχείου των νεκρών του σύμπαντος, κάθε αισθάνθηκε υποχρεωμένη από το Πνεύμα του Θεού Superintendent να επικεντρωθεί το αγγελικό εξέγερση στις πρωτόγονες φορές, οι οποίες ενέπνευσαν την ανθρώπινη εξέγερση ήταν εκθέσεων.
Έτσι, αυτά τα δύο στενωμάτων που ορίζουν τα κακά πνεύματα της απληστίας και ασυνείδητους πνεύμα ανταρσίας, να εξηγήσει γιατί όπως οινοπνευματώδη επικρατούν τόσες πολλές φορές σε όλη την ανθρώπινη ιστορία. Τα κείμενα που αναφέρονται, ενώ η πρόβλεψη επίσης την καταστροφή προφητικά είπε στην Αποκάλυψη 17 και 18.
Η γενεαλογία του Σατανά
Ησαΐας 14 και Ιεζεκιήλ 28 δείχνει ένα αρκετά εκτενή σατανάς πριν από την εξέγερση του.
Αυγερινός: Η λέξη προέρχεται από μια εβραϊκή ρίζα που σημαίνει "λάμψη" και χρησιμοποιείται μόνο ως ένας τρόπος για να αναφερθώ στο πιο λαμπρό αστέρι των οποίων η φωτεινότητα και πιο ανθεκτικά στη γέννηση του Ήλιου
Πρόσωπο του, ήταν η πιο εξυψωθεί όλης της δημιουργίας (Ιεζεκιήλ 28.13,15), το μεγαλύτερο των έργων του Θεού, ένα ακτινοβόλο ουράνια είναι, αντικατοπτρίζοντας το πιο ιδανικό τρόπο το μεγαλείο του Δημιουργού του. Έτσι, λεγόταν κατάλληλα Εωσφόρου. Αυτή η λέξη προέρχεται από μια εβραϊκή ρίζα που σημαίνει "λάμψη" και χρησιμοποιείται μόνο ως ένας τρόπος για να αναφερθώ στο πιο λαμπρό αστέρι των οποίων η φωτεινότητα και πιο ανθεκτικά στη γέννηση του ονόματος του ήλιου Εωσφόρου που έγιναν χρησιμοποιούνται ευρέως ως ένας τίτλος για τον Σατανά, πριν λόγω της εξέγερσης του είναι η Λατινική ισοδύναμο της λέξης. Στην πραγματικότητα, είναι δύσκολο να γνωρίζουμε με βεβαιότητα αν ο όρος αυτός χρησιμοποιείται με την έννοια του ονόματος ή περιγραφική φράση.
Θέση σου: Ιεζεκιήλ είπε ότι αυτό ήταν υπερυψωμένα άγγελος "στην Εδέμ στον κήπο του Θεού" (Ez 28,13). Εδώ η αναφορά είναι ότι ο σατανάς εισέβαλαν στο έδαφος για να προσπαθήσουμε για την ανθρωπότητα, αλλά για την αίθουσα του θρόνου ότι ο Θεός κατοικεί σε άριστη μεγαλείο και την απόλυτη καθαρότητα (βλ. Ισά 6 και Ιεζεκιήλ 1) να μην Εδέμ. Ιεζεκιήλ 28 καλεί, επίσης, αυτό το μέρος του «ιερού βουνού του Θεού", όπου Lucifer περπάτησαν "στο φλογερό πέτρες" (v. 14). Οι περιγραφές αυτές δεν είναι κατάλληλες για την τοποθεσία της Εδέμ, αλλά πρέπει να την αίθουσα του θρόνου του Θεού, όπως γραφεία σε άλλα μέρη της Αγίας Γραφής.
Η θέση σας: Ο Σατανάς ονομάζεται «χρισμένος χερουβείμ κηδεμόνα" (Ιεζεκιήλ 28,14). Εξαπτέρυγα αντιπροσωπεύουν τον υψηλότερο βαθμό της αγγελικής αρχή, και το ρόλο του φύλακα συμβολικά το θρόνο του Θεού (συγκρίνετε τα σκαλισμένα χερουβείμ συνοδευτικά την κιβωτό της διαθήκης - το θρόνο του Γιαχβέ - η Σκηνή του Μαρτυρίου ή Ναό, Ex 25,18-22, Εβραίους 9,5? Cf. 3:24 Γένεση και Ιεζεκιήλ 10.1-22). Lucifer ήταν Anointed (αφιερωμένο) από την σκόπιμη απόφαση του Θεού (Ιεζεκιήλ 28,14: "Διαπίστωσα") για την ανεκφράστως ιερό καθήκον της εξοικονόμησης του θρόνου του όλα-ένδοξη Creator. Είναι περιγράφεται ως προικισμένο με απαράμιλλη ομορφιά, ντυμένη με ακτινοβόλο φως, που είναι εξοπλισμένα με σοφία και την απεριόριστη ικανότητα, αλλά και δημιούργησε με την εξουσία να προβεί σε πραγματικές ηθικές αποφάσεις. Έτσι, η πιο βασική ηθική υποχρέωση του Σατανά ήταν να παραμείνει πιστός στο Θεό, να θυμόμαστε πάντα ότι δεν έχει σημασία πόσο μεγάλη ήταν η θέση του, η ιδιότητα του ήταν η δημιουργία ενός όντος.
Η πτώση του Σατανά
Σε αυτό το σημείο, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα από τα βαθύτερα μυστήρια του ηθικού σύμπαντος, όπως αποκαλύπτεται στην Αγία Γραφή: "Πώς είναι η αμαρτία εισήλθε στο σύμπαν;" Είναι σαφές ότι η είσοδος της αμαρτίας είναι συνδεδεμένο με την εξέγερση του Σατανά. Αλλά πώς η στρεβλή ώθηση που δημιουργήθηκε στην καρδιά του κάποιος που δημιουργήθηκε από μια απόλυτα άγιος ο Θεός; Μπροστά σε αυτό το αίνιγμα, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι το μυστικό πράγματα πραγματικά ανήκουν στο Θεό, όπως αποκάλυψε, ωστόσο, ανήκει σε εμάς (Δευτερονόμιο 29,29). Και τρεις από αυτές τις πραγματικότητες προέκυψε σαφώς αξίζει να αναφέρουμε:
Πρώτον, η πτώση του Εωσφόρου ήταν το αποτέλεσμα της απέραντη αποφασιστικότητά του και διεστραμμένες να σφετεριστεί τη δόξα που ανήκει μόνο στο Θεό. Το γεγονός αυτό εξηγείται σε μια σειρά από πέντε δηλώσεις που χρησιμοποιούν ρήματα σε πρώτο ενικό πρόσωπο, όπως καταγράφεται στο Ησαΐα 14,13-14. Εδώ έγκειται η ουσία της αμαρτίας: την επιθυμία και την αποφασιστικότητα να ζουν ως εάν το πλάσμα ήταν πιο σημαντική από το Δημιουργό.
Lucifer περπάτησε "στο φλογερό πέτρες" (Ιεζεκιήλ 28,14). Αυτή η περιγραφή αναφέρεται στην αίθουσα του θρόνου του Θεού, όπως γραφεία σε άλλα μέρη της Αγίας Γραφής.
Δεύτερον, ο Σατανάς είναι εξ ολοκλήρου και αποκλειστικά υπεύθυνη για τη διεστραμμένη επιλογή του. Είναι μια διάσταση μυστηριώδης. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι ο Θεός πρέπει να έχει το δικό του μερίδιο ευθύνης γι 'αυτό (και κάθε άλλη) έγκλημα, γιατί αν ήταν θα του, θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα κόσμο στον οποίο αυτή εξέγερση ήταν αδύνατη. Άλλοι λένε ότι αν ο Θεός είχε δημιουργήσει έναν κόσμο στον οποίο μόνο ένας θα μπορούσε να κάνει ό, τι ο Δημιουργός ήθελε, δεν μπορούσε να συμπεριληφθεί ηθική φορείς που κατ 'εικόνα Θεού, προικισμένο με την ικανότητα να κάνουν πραγματικές αποφάσεις - και, κατά συνέπεια, να επιλέγουν λατρεία και την αγάπη του Θεού. Υπάρχει αλήθεια σε αυτήν την παρατήρηση, αλλά δεν μυστήριο. Η έκθεση καθιστά σαφές ότι η υπερηφάνεια που προκαλούνται Εωσφόρου να πέσει σε μια φοβερή παγίδα (Είναι 14,13-14 και Ιεζεκιήλ 28,17, cf. 1 Tm 3:6), αλλά κανένας δεν εξηγεί πώς η υπερηφάνεια των όλεθρο μπορεί να προκύψουν στην καρδιά του ένα πλάσμα του Θεού δεν λέει ψέματα και τέλεια.
Ωστόσο, δεν υπάρχει μυστήριο για το γεγονός ότι ο σατανάς είναι πλήρης και δίκαιη, υπεύθυνη για το έγκλημα που διέπραξε. Ιεζεκιήλ 28,15 ορίζει ρητά ότι Εωσφόρος ήταν τέλεια από την ημέρα που δημιουργήθηκε, «μέχρι ανομία βρέθηκε σε εσένα." Η ηθική ενοχή του και είναι μόνος του. Πράγματι, σε όλο το μήκος της, η Βίβλος λέει ότι ο Θεός ρυθμίζει κυρίαρχα το ηθικό σύμπαν και τους ελέγχους όλων των πραγμάτων - συμπεριλαμβανομένου του κακού των ανδρών και των αγγέλων - για να ταιριάζει τέλεια σκοπούς του. Αλλά διδάσκει επίσης ότι ο Θεός δεν πρέπει και δεν θα θεωρηθεί υπεύθυνη για αυτό το κακό, σε οποιαδήποτε έννοια.
Τέλος, λόγω της εξέγερσης του, ο Σατανάς έγινε ο archenemy του Θεού και όλα αυτά είναι θεϊκό. Πτώση του - και τα πνεύματα που τον έχουν προσχωρήσει - είναι αμετάκλητη, δεν υπάρχει καμία ελπίδα για λύτρωση. Σατανάς στερήθηκε της κοινωνίας με το ιερό του Θεού σε μια τελική και ανεπανόρθωτη. Για να είμαστε σίγουροι, ο Σατανάς έχει ακόμη πρόσβαση στη δικαστική αίθουσα του θρόνου του σύμπαντος, λόγω του ρόλου του ως κατήγορος των αδελφών, έναν ρόλο που διορίστηκε θεϊκά (Ιώβ 1 και 2, Zech 3, Luke 22:31, Rev 12:10). Η πρόσβαση αυτή, ωστόσο, στερείται της κοινωνίας με τον Θεό ή της αποδοχής του. Εξαιτίας της προδοσίας του, η οποία ήταν η πιο φοβερή στην ιστορία του σύμπαντος, ο Σατανάς και οι άγγελοί του μπορούν να αναμένουν μόνο την καταδίκη και την αιώνια τιμωρία (Ματθαίος 25:41). (Douglas Bookman - Ισραήλ μου Glory - http://www.chamada.com.br)
